Poezja

To pierwszy poemat jaki napisałam w chwili zwątpienia w siebie,..

Wtedy pierwszy raz sięgnęłam po laptopa i zaczęłam pisać...swoje rozważania i przemyślenia na temat życia i egzystencjii.

 Życie, ach to życie

Życie...

Ach to życie. Rozczarowanie?

Czy raczej udręka?

Pech czy raczej przypadek?

Zapomnienie... schody do nikąd

osłupienie...samotność...

Zwykłe zagospodarowanie czasu czy raczej przemyślane decyzje?

Czy można inaczej?

Uciec?

Wymazać z pamięci?

Pokochać?

Czy chcę? Czy lubię? Akceptuje?

Euforia czy rozpacz? Skrajne emocje czy nienawiść?

Cierpienie czy spokój?

Dusza czy rozum?  Chęć... obojętność?

Schodami do nikąd?

- kręte, długie, krótkie, fajne , głupie,

pewne siebie, szczęśliwe?

takie mogą być schody... zdradliwe…

niczym ofiara kamuflująca się przed drapieżnikiem

... Zamknięci w sobie...wciąż tajemniczy ogród,

pełen bólu i rozpaczy, która zabrania pielęgnowania…

Potrafi ranić. . . potrafi również rozwiązać supeł problemów...

Pomoże uciec.  . . pomoże zasadzić nowe kwiaty? Wyplewić chwasty?

Odpowiedzialność...ciężar...

Lekko? Ciężko?

Łatwo? Trudno?

Pozwól! Fantazja! Zamilknijmy!

Zamknij oczy... Wiatr...

Czuje jak mknie po mojej ręce. Dotyka mnie...

Zapominam o świecie, świecie złym...

Czuję, że żyje... że uciekam...że kocham...

Oderwanie się... rzeczywistość...

Game over - to niemożliwe...

Oddech - niewidoczny a jednak jest życiem

Życiem bez granic...

Często jesteśmy rozdarci wewnętrznie, coś nas trapi i nie możemy się odnaleźć. Nasza dusza wtedy toczy ciężką walkę. Choroba afektywna dwubiegunowa: od euforii do rozpaczy...

Nie radzimy sobie ze sobą, z myślami...dopada nas chandra i jesteśmy zagubieni we własnej świadomości...dobrym sposobem, rozwiązaniem jest sięgnięcie po kartkę papieru i długopis.

Zamknij oczy...i...

Wypisz to co Cię trapi, co zamyka Cię na świat, to co Cię boli i gnębi Twoje wnętrze...

Wiersz mojego autorstwa, który powstał pod wpływem chwili. Zapraszam do komentowania ;)

Ukryte piękno

Ból rozrywa serce moje

Moje serce to też Twoje

Niech to pójdzie w zapomnienie

Będzie to tylko nikłe wspomnienie

Mrok ogarnia moją duszę

Moje serce ciągle boli

Wiem, że zawsze muszę

Szczerze ufać tej niedoli

Ta niedola mnie przerasta

Moją duszę cierń obrasta

Małe światełko jeszcze świeci

Czy nadzieja ma nadleci?

Moje skrzydła nie latają

Nieustannie w dół spadają

Pragnę wznosić się ku górze

Lecz nie mogę – błądzę w chmurze

Gdy noc pragnie ciemności

Moja dusza pragnie światłości

Gdy oczy pragną szlochać

Moje serce pragnie kochać!

W moim sercu straszna burza

Moje myśli dym odurza

Moje wnętrze pragnie słońca!

I niech będzie tak do końca!